Heilige Fearless Friday, Eat. Blog. Loop. begint vandaag. Ik zit aan het bureau van de Country Inns & Suites in Sunnyvale in afwachting van de rest van mijn teamgenoten, wat water slingerend en bloggen.
Enkele maanden terug – wanneer het misschien een echt lange tijd leek – Marie van Make en neemt me uit om me aan te voegen voor een gek lopende estafette. Ik zei: “Ja”, omdat ik altijd inderdaad verklaar (Whitney zegt altijd “nee” als je je afvraagt), evenals mijn gekke, onverschrokken zoektocht om in de loop van de vorm te komen, werd gedragen.
Maar het is niet alleen de running. Het is nooit alleen het rennen.
Het is ook weg van mijn man en jongeren voor een lang weekend, wat inhoudt dat het lef heeft om te vragen wat ik wil, om geen andere reden dan ik wil. [Kanttekening: het is één ding om rond zijn routine te verschuiven voor werk of serieuze bezigheden, maar dit is pure recreatie, algehele schuldbom!]
Het heeft ook het lef om weer aan te gaan en te geloven dat het niet alleen mijn pre-baby body is die dit soort evenement zou kunnen doen.
Het is ook de sociale onverschrokkenheid om het weekend door te brengen met 13 andere intimiderende vrouwen die ik niet ken.
Het maakt ook de tijd om al het rennen en cross-training te doen als ik liever slaap. Om routines te coördineren met mijn man om te rennen met Sunny of Olivia of Amanda of Whitney. Of versnipperen met Jillian. Of jog op locatie voor mijn tv naar Cougar Town, evenals de Wii in vorm plus (waar ik van hou, trouwens, omdat ik stelt dat ik zes minuten kilometer loop en ik echt twaalf minuten kilometer loop).
Maar als het zo moeilijk is, waarom dan onverschrokken zijn?
Nu ik mijn zeuren uit de weg heb gehaald, zal ik zeggen dat ik dit wil doen. Ik wil mezelf bewijzen dat ik het kan. Ik wil mijn jongens een goed voorbeeld geven. Ik wil mijn man trots maken. Ik wil deze nieuwe vrouwen tevreden stellen.
En ik wil over het algemeen schoppen!
{Ik wens me veel geluk, want ik ben nog steeds nerveus}
No Responses